تاثیر تمرین درمانی در آب بر تعادل ایستا و پویای سالمندان: مقایسه تمرینات اختلالی و غیراختلالی

اهداف: تمرینات تعادلی می تواند میزان افتادن در سالمندان را کاهش دهد. طبق اصل اختصاصی بودن تمرین، انجام برنامه های تمرینی اختلالی مشابه شرایط واقعی می تواند به نارسایی های حسی و حرکتی مرتبط با افزایش سن کمک کند. همچنین، استفاده از برنامه های تمرینی در آب می تواند محدودیت های اجرایی را کاهش دهد. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثربخشی تمرینات تعادلی اختلالی و غیر اختلالی در آب بر قابلیت های تعادل ایستا و پویای زنان سالمند است. مواد و روش ها: روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل است. بدین منظور 37 زن سالمند با دامنه سنی 80-65 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و از طریق گمارش تصادفی، به گروههای آزمایشی اختلالی (n=12)، غیراختلالی (n=12) و کنترل (n=13) تقسیم شدند. از تمامی آزمودنی ها قبل و پس از دوره تمرینی، با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس آزمون ثبات قامتی به دو صورت ایستا و پویا اجرا شد. به منظور تحلیل یافته ها از آزمونهای تحلیل واریانس، t همبسته و t مستقل استفاده شد. یافته ها: تمرین اختلالی بر همه شاخصهای تعادل ایستا و پویا بهبود معناداری ایجاد نمود (p<0/05). همچنین تمرین غیراختلالی فقط بر شاخص نوسان میانی-جانبی (ml) در هر دو نوع تعادل ایستا و پویا تاثیر معنادار نداشت (p>0/05). علاوه بر آن نتایج نشان داد تمرین اختلالی در مقایسه با تمرین غیراختلالی تاثیر بیشتری بر بهبود تمامی شاخص های تعادل ایستا و پویا داشته است (p<0/05).  نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر، اصل اختصاصی بودن تمرین را مورد تایید قرار داد. تحقیق حاضر همخوان با برخی تحقیقات گذشته ثابت نمود تمرینات تعادلی می توانند باعث بهبود تعادل شوند، اما این گونه تمرینات برای بهبود سازگاریهای عصبی عضلانی ویژه تعادل، به حد کافی اختصاصی نیستند. بنا براین، تمرینات اختلالی می توانند پاسخهای جبرانی قامتی در اثر اختلال بیرونی را فعال کرده و در نتیجه خطر افتادن را کاهش دهند.